De revolutie in Cuba begon als een gewapende strijd tegen het imperialisme en het kapitalisme. De barbudos wilden dictator Batista afzetten en de arme en uitgebuite Cubaanse bevolking helpen. Maar Cuba eindigde als een socialistische staat, eerst gesteund door de Sovjet-Unie, later als een geïsoleerd eiland.
Na 60 jaar is 'La Revolución' in Cuba nog steeds heel erg aanwezig. Revolutie dat zijn de slogans die je overal tegenkomt: 'Patria o Muerte' (het Vaderland of de Dood), 'A trabajar y producir' (werken en produceren!),... de vele afbeeldingen van Ché en de Cubaanse vlag. De paradepaardjes van Fidel zijn de hervormde landbouw, het gratis onderwijs en de ziekenzorg. Iedere Cubaan kreeg een eigen woning toegewezen, maar er is geen geld om de hoognodige renovaties te doen. In Habana Vieja, het oude centrum, zijn een paar straten prachtig gerestaureerd. Maar neem eens een parallelstraat en je ziet huizen die gestut zijn en half opgebroken straten. Een gevolg van de revolutie zijn ook de 'máquinas', de Amerikaanse oldtimers die je overal aantreft. Een geweldig zicht voor de toerist, maar ze rijden vaak rond als illegale taxi's en hopen maar dat ze niet tegengehouden worden door de politie. Internationale fastfoodketens en Amerikaanse producten vind je er niet, maar ook waterflessen zijn niet altijd even gemakkelijk te vinden. Sinds alle Amerikaanse grootgrondbezitters verjaagd zijn, heeft Cuba een zwakke economie en al zeker geen industrie. Het voordeel is wel dat je er nog prachtige natuur hebt. Maar revolutie is ook de 'libreta', het boekje met voedselbonnen waarmee ze niet eens de maand doorkomen. De vele beperkingen op wat Cubanen mogen eten: geen rundvlees, kreeft of garnalen, alleen poedermelk,... De dubbele munteenheid - de Moneda Nacional die bijna niets waard is en de CUC (= dollar) - die zorgt voor een sociale kloof. Cubanen die in de toeristische sector werken of familie in het buitenland hebben, kunnen met hun CUC's luxeproducten in de staatswinkels gaan kopen. Tot zover dus het socialisme.
Nergens ter wereld zijn er zoveel hoog opgeleide mensen die bijna niets verdienen. Universitairen verdienen zo'n 13CUC (of dollar) per maand. Geen wonder dat onze taxichauffeur een professor in de chemie was, de dienstmeid sociologe en journaliste, de dame van een casa particular bio-ingenieur. We ontmoetten tweeverdieners met maar 1 kind die de touwtjes met moeite aan elkaar knopen. Een man naast me vroeg wat een taxirit kostte en zei '1CUC, dat is veel te duur, ik ben maar ingenieur'. Waarom zou je nog werken in zo'n samenleving denken veel Cubanen dan ook. Wie kan het ze kwalijk nemen?
De legendarische Ernesto 'Ché' Guevara wordt door de meeste Cubanen nog steeds aanbeden. Dat is ook te merken aan het aantal muurschilderingen waar Ché op voor komt. De meningen over Fidel - meestal gewoon 'él' (hij) - zijn echter verdeeld. Veel Cubanen vertellen je graag hun versie van 'La Revolución' en hun ontmoeting met Fidel. Maar in elk buurtcomité zijn er nog verklikkers die informatie doorspelen. De Cubanen moeten dus oppassen voor wat ze in het openbaar vertellen. Mensen die hun kritiek op het regime uiten, kunnen opgepakt worden. De laatste jaren vervangt de bejaarde Raúl Castro zijn hoogbejaarde broer en lijken er een aantal hervormingen doorgevoerd te worden. Maar volgens Raúl zelf is dat voor de “actualization of socialism,” Tijdens een speech zei hij: “I was not selected to be president to restore capitalism to Cuba . . . I was selected to defend, maintain, and continue to perfect socialism and not to destroy it.” De meeste Cubanen geloven dus ook niet dat er in de nabije toekomst echt iets zal veranderen. Ze hebben eerder een afwachtende en gelaten houding.
Cuba was lange tijd onze droombestemming. Maar toen we er waren, wilden we er eigenlijk al meteen terug weg. Het is een land met 2 gezichten, soms heel vriendelijke mensen maar ook heel geslepen als het op geld aankomt. Je voelt je er minder vrij en dat werkt heel drukkend. Maar eigenlijk is het dat voor de Cubanen ook. Dus toch weer een ervaring rijker.
Nergens ter wereld zijn er zoveel hoog opgeleide mensen die bijna niets verdienen. Universitairen verdienen zo'n 13CUC (of dollar) per maand. Geen wonder dat onze taxichauffeur een professor in de chemie was, de dienstmeid sociologe en journaliste, de dame van een casa particular bio-ingenieur. We ontmoetten tweeverdieners met maar 1 kind die de touwtjes met moeite aan elkaar knopen. Een man naast me vroeg wat een taxirit kostte en zei '1CUC, dat is veel te duur, ik ben maar ingenieur'. Waarom zou je nog werken in zo'n samenleving denken veel Cubanen dan ook. Wie kan het ze kwalijk nemen?
De legendarische Ernesto 'Ché' Guevara wordt door de meeste Cubanen nog steeds aanbeden. Dat is ook te merken aan het aantal muurschilderingen waar Ché op voor komt. De meningen over Fidel - meestal gewoon 'él' (hij) - zijn echter verdeeld. Veel Cubanen vertellen je graag hun versie van 'La Revolución' en hun ontmoeting met Fidel. Maar in elk buurtcomité zijn er nog verklikkers die informatie doorspelen. De Cubanen moeten dus oppassen voor wat ze in het openbaar vertellen. Mensen die hun kritiek op het regime uiten, kunnen opgepakt worden. De laatste jaren vervangt de bejaarde Raúl Castro zijn hoogbejaarde broer en lijken er een aantal hervormingen doorgevoerd te worden. Maar volgens Raúl zelf is dat voor de “actualization of socialism,” Tijdens een speech zei hij: “I was not selected to be president to restore capitalism to Cuba . . . I was selected to defend, maintain, and continue to perfect socialism and not to destroy it.” De meeste Cubanen geloven dus ook niet dat er in de nabije toekomst echt iets zal veranderen. Ze hebben eerder een afwachtende en gelaten houding.
Cuba was lange tijd onze droombestemming. Maar toen we er waren, wilden we er eigenlijk al meteen terug weg. Het is een land met 2 gezichten, soms heel vriendelijke mensen maar ook heel geslepen als het op geld aankomt. Je voelt je er minder vrij en dat werkt heel drukkend. Maar eigenlijk is het dat voor de Cubanen ook. Dus toch weer een ervaring rijker.