De eerste dag dat we in Huaraz toekwamen, gingen we meteen op zoek naar trekkings. We wilden graag de Huayhuash Cordillera doen, een trekking van 8 tot 10 dagen, ten zuiden van de Cordillera Blanca. Alle gidsen vertelden ons dat het de mooiste trekking is. Jammer genoeg vonden we geen groep en besloten we de klassieke en populaire Santa Cruz trekking te doen met als toetje de beklimming van de berg Nevado Pisco.
Santa Cruz trekking
De Santa Cruz trekking duurt 4 dagen en kost normaal 300 soles, alles inbegrepen. We hadden ons eigen materiaal mee (tent, slaapzak, matras) maar kregen hier geen korting voor. Toch loont het de moeite om je eigen materiaal te gebruiken, want wat je krijgt is vaak erg versleten. En je nachtrust is heilig!
Meestal vertrek je in Vaquería en eindig je in Cashapampa (2.900 m). Maar onze groep deed de trekking in omgekeerde richting omdat wij achteraf de berg Nevado Pisco nog gingen beklimmen. Vier dagen trek je met een kleine dagrugzak - de grote worden door ezels gedragen - door het Huascarán National Park. Dit park van 3.400 km² telt maar liefst 660 gletsjers, 300 gletsjersmeren en een grote variatie aan vegetatie. Hier zal je alle belangrijke toppen van de Cordillera Blanca zien: Alpamayo, Artesonraju, Taulliraju, Pisco, Chachraraju, Chopicalqui, Huandoy, Huascarán,...
De eerste dag was het klimmen naar Llamacoral op 3.800 meter. De tweede dag wandelden we door de Santa Cruz vallei waar twee jaar geleden een grote grondverzakking plaatsvond. De meren zijn nu bedolven onder een laag grond en modder. We hadden tijd over en onze groep besloot een zijuitstapje te maken naar een uitkijkpunt op de Alpamayo (5.947 m), ooit uitgeroepen tot de 'mooiste berg op aarde'. Dag drie begint met de zigzag beklimming van de Punta Unión pas (4.750 m) en de afdaling naar Cachipampa, onze derde kampeerplaats. De laatste dag wandelden we op ons gemak - iedereen was ondertussen goed geacclimatiseerd - naar Vaquería, het eindpunt van deze trekking. Onderweg kwamen we steeds meer huizen, koeien en mensen tegen. De terugrit telde enorm veel haarspeldbochten, maar ook een prachtig zicht op de twee helderblauwe Llaganuco meren.
Het is een mooie, maar zeer populaire trekking van gemiddelde moeilijkheidsgraad, dus je gaat hier zeker niet alleen zijn. Punta Unión is de hoogste bergpas die je over moet en is 4.750 meter hoog. Het hele gebied lijdt wel hard onze de opwarming van de aarde. De gletsjers zouden maar liefst 30% tot 50% gesmolten zijn sinds 1970. Niet meer te lang wachten dus als je trekking op je wishlist staat. Je kan deze trekking ook gemakkelijk zelf organiseren. Een gids is niet verplicht.
Meestal vertrek je in Vaquería en eindig je in Cashapampa (2.900 m). Maar onze groep deed de trekking in omgekeerde richting omdat wij achteraf de berg Nevado Pisco nog gingen beklimmen. Vier dagen trek je met een kleine dagrugzak - de grote worden door ezels gedragen - door het Huascarán National Park. Dit park van 3.400 km² telt maar liefst 660 gletsjers, 300 gletsjersmeren en een grote variatie aan vegetatie. Hier zal je alle belangrijke toppen van de Cordillera Blanca zien: Alpamayo, Artesonraju, Taulliraju, Pisco, Chachraraju, Chopicalqui, Huandoy, Huascarán,...
De eerste dag was het klimmen naar Llamacoral op 3.800 meter. De tweede dag wandelden we door de Santa Cruz vallei waar twee jaar geleden een grote grondverzakking plaatsvond. De meren zijn nu bedolven onder een laag grond en modder. We hadden tijd over en onze groep besloot een zijuitstapje te maken naar een uitkijkpunt op de Alpamayo (5.947 m), ooit uitgeroepen tot de 'mooiste berg op aarde'. Dag drie begint met de zigzag beklimming van de Punta Unión pas (4.750 m) en de afdaling naar Cachipampa, onze derde kampeerplaats. De laatste dag wandelden we op ons gemak - iedereen was ondertussen goed geacclimatiseerd - naar Vaquería, het eindpunt van deze trekking. Onderweg kwamen we steeds meer huizen, koeien en mensen tegen. De terugrit telde enorm veel haarspeldbochten, maar ook een prachtig zicht op de twee helderblauwe Llaganuco meren.
Het is een mooie, maar zeer populaire trekking van gemiddelde moeilijkheidsgraad, dus je gaat hier zeker niet alleen zijn. Punta Unión is de hoogste bergpas die je over moet en is 4.750 meter hoog. Het hele gebied lijdt wel hard onze de opwarming van de aarde. De gletsjers zouden maar liefst 30% tot 50% gesmolten zijn sinds 1970. Niet meer te lang wachten dus als je trekking op je wishlist staat. Je kan deze trekking ook gemakkelijk zelf organiseren. Een gids is niet verplicht.
Beklimming van de Nevado Pisco
Wij kozen ervoor om na de Santa Cruz trekking eens iets totaal anders te proberen. We wilden graag een heuse berg beklimmen. De Nevado Pisco van 5752 meter hoog ligt ook in de Cordillera Blanca en zou de gemakkelijkste berg zijn om te beklimmen. We vertrokken in Cebollapampa (hetzelfde vertrekpunt voor de Laguna 69). Dan is het 2 uur steil bergop naar het base camp op 4765 m. We waren ondertussen goed geacclimatiseerd, dus de beklimming ging vlotjes. Boven wachtte Rui, een Japanner, die samen met ons de Pisco ging beklimmen. We zetten onze tent op terwijl onze gids Maximo aan het avondeten begon. Daarna moesten we nog wat materiaal uitproberen: de crampons, klimgordel, helmen en getten (die te klein bleken). We kropen vroeg onze tent in, want we moesten er rond middernacht alweer uit.
Het werd een slapeloze nacht door de combinatie van zenuwen en de hoogte. Tijdens het ontbijt iets na middernacht zagen we al groepjes mensen vertrekken. Rond 01.00 vertrokken wij ook. In het donker moesten we eerst een morenenveld met duizenden rotsblokken oversteken. Niet zo simpel met die bergschoenen. Na 2,5 uur kwamen we aan de sneeuwgrens. We deden onze crampons aan en werden aan elkaar vastgemaakt. En dan begon de loodzware tocht van ongeveer 4 uur over sneeuw en ijs. Aan een rustig tempo klommen we, met onze ijsbijl, de steile hellingen op. Hoe hoger we kwamen, hoe kouder het werd, hoe meer de wind begon te snijden en hoe vermoeider we waren. Uiteindelijk moesten we na elke paar stappen even uitblazen. Het werd stilaan licht en we konden nu ook de andere besneeuwde bergtoppen zien, maar we hadden geen tijd om echt van het uitzicht te genieten. Stilstaan betekende kou lijden en het weer begon ook om te slaan. Even voordat we de top bereikten, kwam hevige mist opzetten en zagen we niets meer van het omringende landschap. Voor ons hing een dik wit gordijn. Ineens omhelsde gids Maximo ons, we hadden de top bereikt zonder het goed en wel te beseffen. Toen bleek dat we als eersten waren aangekomen, gaf ons dat een extra goed gevoel. Maar we waren eigenlijk nog maar halverwege, want we moesten natuurlijk nog terug naar het base camp. Tegen de middag - en na een dure maar verdiende fanta/cola - lagen we uitgeteld in onze tent om een beetje slaap in te halen. De volgende ochtend was alles wit toen we wakker werden. De volgende groepen konden dus niet naar boven en moesten in het base camp wachten op beter weer. Je moet toch altijd een beetje geluk hebben als je trekkings en beklimmingen wil doen.
We boekten deze optie van drie dagen (800 soles) bij Andean Sky in Huaraz, maar waren absoluut niet tevreden over de service en het materiaal. Onze (onafhankelijke) gids Maximo daarentegen was super. Je kan hem altijd contacteren via [email protected] of +51984855140 of via facebook: Maximo Espinoza Quispe.
Het werd een slapeloze nacht door de combinatie van zenuwen en de hoogte. Tijdens het ontbijt iets na middernacht zagen we al groepjes mensen vertrekken. Rond 01.00 vertrokken wij ook. In het donker moesten we eerst een morenenveld met duizenden rotsblokken oversteken. Niet zo simpel met die bergschoenen. Na 2,5 uur kwamen we aan de sneeuwgrens. We deden onze crampons aan en werden aan elkaar vastgemaakt. En dan begon de loodzware tocht van ongeveer 4 uur over sneeuw en ijs. Aan een rustig tempo klommen we, met onze ijsbijl, de steile hellingen op. Hoe hoger we kwamen, hoe kouder het werd, hoe meer de wind begon te snijden en hoe vermoeider we waren. Uiteindelijk moesten we na elke paar stappen even uitblazen. Het werd stilaan licht en we konden nu ook de andere besneeuwde bergtoppen zien, maar we hadden geen tijd om echt van het uitzicht te genieten. Stilstaan betekende kou lijden en het weer begon ook om te slaan. Even voordat we de top bereikten, kwam hevige mist opzetten en zagen we niets meer van het omringende landschap. Voor ons hing een dik wit gordijn. Ineens omhelsde gids Maximo ons, we hadden de top bereikt zonder het goed en wel te beseffen. Toen bleek dat we als eersten waren aangekomen, gaf ons dat een extra goed gevoel. Maar we waren eigenlijk nog maar halverwege, want we moesten natuurlijk nog terug naar het base camp. Tegen de middag - en na een dure maar verdiende fanta/cola - lagen we uitgeteld in onze tent om een beetje slaap in te halen. De volgende ochtend was alles wit toen we wakker werden. De volgende groepen konden dus niet naar boven en moesten in het base camp wachten op beter weer. Je moet toch altijd een beetje geluk hebben als je trekkings en beklimmingen wil doen.
We boekten deze optie van drie dagen (800 soles) bij Andean Sky in Huaraz, maar waren absoluut niet tevreden over de service en het materiaal. Onze (onafhankelijke) gids Maximo daarentegen was super. Je kan hem altijd contacteren via [email protected] of +51984855140 of via facebook: Maximo Espinoza Quispe.
Praktisch:
- Voorzie enkele dagen om te acclimatiseren in Huaraz. Je kan als voorbereiding een paar dagtochten doen.
- Beste reisperiode: tussen mei en oktober. Overdag kan het tot 25°C worden, maar de nachten zijn koud (tot 0°C of nog minder).
- Inkom van het Huascarán National Park: 65 soles/pers. Jammer genoeg wordt het geld niet gebruikt om het park te onderhouden.
- Santa Cruz trekking: 4d/3n voor 300 soles. De grote rugzak wordt door ezels gedragen. Gemiddeld 4 à 6 uur wandelen per dag.
- Beklimming van de Nevado Pisco: 3d/2n voor 800 soles. De laatste dag van de Santa Cruz en de eerste dag van de Pisco zijn dezelde, dus doe je er in totaal 6 dagen over.